Gillian was pas 8 jaar, maar haar toekomst liep al gevaar. Haar schoolprestaties waren een ramp, volgens de docenten in ieder geval. Ze leverde opdrachten te laat in, haar handschrift was vreselijk en ze haalde slechte cijfers. Bovendien zorgde ze voor onrust in de klas door het ene moment luidruchtig heen en weer te bewegen en het volgende uit het raam te staren. Hierdoor moesten de onderwijzers de les onderbreken om haar aandacht er weer bij te krijgen. Gillian zat er niet echt mee – ze was het gewend om gecorrigeerd te worden door ouderen en docenten en zag zichzelf niet echt als een probleemkind – maar de schoolleiding maakte zich wel zorgen. Dus schreef die haar ouders aan.
De school meende dat Gillian een of andere leerstoornis had en dat een aangepaste school misschien geschikter voor haar was. Dit speelde in de jaren ’30 van de vorige eeuw. Tegenwoordig zou men waarschijnlijk van ADHD spreken en zou ze Ritalin of iets dergelijks krijgen. Maar de ADHD-epidemie was destijds nog niet uitgevonden. De aandoening was niet beschikbaar; men wist niet dat je zoiets kon hebben. Gillians ouders maakten zich grote zorgen over de brief van school en ondernamen actie. Gillians moeder trok haar dochter de beste jurk en schoenen aan, deed haar haar in een paardenstaart en nam haar mee naar een psycholoog. Voorbereid op het ergste.
Gillian vertelde me dat ze zich een grote kamer met eikenhouten wanden en in leer gebonden boeken herinnerde. Naast een groot bureau stond een imposante man in een tweed jasje. Hij naam Gillian mee naar de andere kant van de kamer en liet haar op een grote leren sofa zitten. Gillians voeten reikten niet helemaal tot de grond en de omgeving maakte haar bedachtzaam. Omdat ze nerveus was over de indruk die ze maakte, ging ze op haar handen zitten om er niet mee te friemelen.
De psycholoog ging terug naar zijn bureau en de volgende twintig minuten ondervroeg hij Gillians moeder over de moeilijkheden die Gillian op school had en de problemen die ze volgens de school veroorzaakte. Hij richtte zijn vragen niet direct op Gillian, maar bleef haar wel de hele tijd zorgvuldig aankijken. Gillian vond dit erg ongemakkelijk en verwarrend. Zelfs op haar prille leeftijd wist ze dat deze man een aanzienlijke rol zou spelen in haar leven. Ze wist wat het betekende om naar een ‘speciale school’ te gaan en ze wilde er niets mee te maken hebben. Ze was er van overtuigd dat ze niet echt problemen had, maar alle anderen leken dat wel te vinden. Door de manier waarop haar moeder antwoordde, leek het wel of zelfs zij dat geloofde. Misschien, dacht Gillian, hebben ze gelijk.
Na een tijdje hielden Gillians moeder en de psycholoog op met praten. De man stond op, liep naar de sofa en ging naast het meisje zitten. ‘Gillian, je hebt veel geduld en daar dank ik je voor,’ zei hij. ‘Maar ik ben bang dat je nog iets meer geduld moet hebben. Ik moet even privé met je moeder spreken. We gaan een paar minuten de kamer uit. Wees gerust, het zal niet lang duren’.
Gillian knikte begrijpend en de twee volwassenen lieten haar achter in de kamer. Maar voordat hij de kamer verliet, boog de psycholoog zich over zijn bureau en zette de radio aan.
Zodra ze in de gang waren, zei hij tegen Gillians moeder: ‘Gewoon even blijven staan hier en kijken wat ze doet’. Er was een raam naar de kamer en ze stonden aan de zijkant ervan, waarvan Gillian hen niet kon zien.
Vrijwel meteen stond Gillian op en bewoog op de muziek door de kamer. De twee volwassenen keken er zwijgend naar, verbluft door de sierlijkheid van het meisje. Iedereen kon zien dat haar bewegingen iets natuurlijks – of zelfs iets instinctiefs – hadden. Net zoals niemand de uitdrukking van puur plezier op haar gezicht kon ontgaan.
De psycholoog wendde zich na een tijdje tot Gillians moeder en zei: ‘Weet u, mevrouw Lynne, Gillian mankeert niets. Ze is danseres. Stuur haar naar een dansschool’.
Ik vroeg Gillian wat er daarna gebeurde. Ze vertelde me dat haar moeder exact deed wat de psycholoog had voorgesteld. ‘Ik kan niet uitleggen hoe fantastisch het was,’ zei ze. ‘Ik liep het lokaal in en het was vol met mensen zoals ik. Mensen die niet stil konden zitten. Mensen die moesten bewegen om te denken’.
Ze ging elke week naar de dansschool en thuis oefende ze iedere dag. Na een tijdje deed ze auditie bij de Royal Ballet School in Londen en ze werd aangenomen. Later kwam ze bij de Royal Ballet Company, waar ze solist werd en over de hele wereld optrad. Toen dat deel van haar carrière eindigde, richtte ze haar eigen muziektheatergezelschap op en produceerde ze een reek uiterst succesvolle shows in Londen en New York. Daarna ontmoette ze Andrew Lloyd Webber, met wie ze een aantal van de succesvolste muziektheaterproducties ooit creëerde, waaronder The Phantom o fthe Opera en Cats.
Kleine Gillian, het meisje met de dubieuze toekomst, werd wereldberoemd als Gillian Lynne, een van de meest getalenteerde choreografen van haar tijd, iemand die miljoenen plezier schonk en miljoenen dollars verdiende. Dat werd mogelijk doordat iemand haar diep in de ogen keek; iemand die dit soort kinderen eerder had gezien en de signalen herkende. Iemand anders had haar waarschijnlijk pillen voorgeschreven en gezegd dat ze zich koest moest houden. Maar Gillian was geen probleemkind. Ze hoefde niet naar een speciale school.
Ze moest alleen maar worden wie ze werkelijk was… [1]
Ik moest huilen toen ik dit verhaal las. Hoeveel kinderen zitten in een soortgelijke situatie als Gillian? En worden deze kinderen werkelijk gezien voor wie ze zijn? Wordt er naar hun talenten gekeken?
Vaak wordt er gekeken naar de moeilijkheden in plaats van naar de mogelijkheden. En dat doet pijn! En daar wil ik een verandering in teweeg brengen. Dat begint met kleine stapjes. Maar wel door groot te denken. Want hoe zou de wereld eruit zien als we elkaars talenten naar belichten en elkaar aansporen om die talenten uit te vergroten?
Ik maak daar graag een begin mee. Voor jou als ouder tijdens de training Word je er GEK van? en voor je kinderen tijdens het Kinder Kracht Café. Of tijdens de 9-weekse training Kinder Kracht School. En voor de kinderen die liever individuele aandacht willen, doe ik dat graag met ze tijdens de Kinder Kracht Coaching.
Doe je mee?
[1] Overgenomen uit: Het Element, hoofdstuk 1, Sir Ken Robinson
Wat een prachtig verhaal!
Dit bewijst maar weer hoe belangrijk her is dat kinderen echt gezien en gehoord worden.
Herkenbaar. We zijn gespitst om van een 5 een 6 te maken.
Ik zeg dat het beter is om van een 8 een 9 te maken. Talenten ontwikkelen en accepteren dat iemand mindere kanten heeft. Hebben we namelijk allemaal